Winged Deer

دوستت دارم. به‌اندازه‌ی سپیدارهایی که چهارزانو توی سایه‌شون نشستم و ازم عکس گرفتی. به‌اندازه‌ی قارچ کوچولویی که اول دفترم کشیدی چون فکر می‌کردی از دستت ناراحتم. به‌اندازه‌ی دقیقه‌های آخر قبل از خواب که بی‌وقفه قربون صدقه‌م می‌ری و نوازشم می‌کنی. به‌اندازه‌ی کل‌کل‌هامون. به‌اندازه‌ی پشت گردنت که بوسه‌گاه منه. به‌اندازه‌ی املت‌هایی که برام درست کردی. به‌اندازه‌ی لکه‌های سس روی پیرهنت. به‌اندازه‌ی پست‌هایی که توی اینستاگرام برام می‌فرستی. به‌اندازه‌ی موهای فرفری‌ت. به‌اندازه‌ی رقصیدنت با پلی‌لیست عجیب غریبت. به‌اندازه‌ی کوچه‌ی ۸ باغ حوض. به‌اندازه‌ی موچی کیک‌تولدی. به‌اندازه‌ی مژه‌های بلند و زیبات. به‌اندازه‌ی جنگ‌های بوسه‌ای‌مون. به‌اندازه‌ی پاهای تپل و مهربونت. به‌اندازه‌ی اسمت. به‌اندازه‌ی حرکت ابرهایی که از پنجره‌ی اتاق‌خواب بهم نشون دادی. به‌اندازه‌ی گل کاغذی صورتی‌ای که نشوندی میون موهام. به‌اندازه‌ی آغوش حوله‌ای‌ت بعد از حموم. به‌اندازه‌ی حرف‌های جدی‌مون. به‌اندازه‌ی شوخی‌هات وسط فیلم جدی‌ای که داشتیم توی سینما می‌دیدیم. به‌اندازه‌ی لاک‌های یاسی‌ای که به ناخن انگشت‌های پام زدی. به‌اندازه‌ی عکس‌های زشتی که وقت و بی‌وقت ازم می‌گیری. به‌اندازه‌ی موگیرهایی که برام خریدی. به‌اندازه‌ی چایی‌هات. به اندازه‌ی چروک‌های پیرهنت. به‌اندازه‌ی پایین پاچه‌های شلوارت. به‌اندازه‌ی بوسه‌های خیست. به‌اندازه‌ی گریه‌هات توی بغلم. به‌اندازه‌ی خودت. دوستت دارم.