این پتوس، با اون سبزی عجیبش، هم‌سن قصه‌ی من و بهزاده. چند روزی می‌شه که داره دو تا برگ تازه درمیاره و قلبم با هر بار دیدنش تندتر می‌تپه. منی که هیچ‌وقت دستم به گل و گیاه نمی‌رفت، حالا هر روز با انگشت‌هام برگ‌های پتوسم رو نوازش می‌کنم و می‌بینم که چطور زنده‌تر و سبزتر می‌شه. اگر این معجزه‌ی دوست داشتن نیست پس چیه؟
