Winged Deer

بعد از دو هفته سر و کله زدن با اُمیکرون، امروز صبح بالاخره برگشتم به درس خوندن. تا ظهر ۲۵۰ دقیقه درس خوندم و راضی و خوشحال بودم. اما بعد از ناهار و چُرت بعد از ظهر فقط تونستم ۴۵ دقیقه درس بخونم. با خودم گفتم برم یکی از داستان‌های پی‌پی جوراب‌بلند رو بخونم شاید انرژی‌م برگشت. داستان قایم‌موشک‌بازی با پاسبان‌ها رو خوندم. یک جایی از داستان یکی از پاسبان‌ها به پی‌پی می‌گه: باید بری مدرسه. پی‌پی می‌پرسه: چرا باید برم مدرسه؟ پاسبان می‌گه: برای اینکه یک چیزهایی یاد بگیری. پی‌پی باز می‌پرسه: چه چیزهایی؟ و پاسبان در جوابش می‌گه: همه‌چی، کلی چیزهای مفید، مثلاً جدول ضرب. می‌دونید پی‌پی آخر سر چی می‌گه؟ می‌گه: من نُه سال بدون ضدول جرب هم از عهده‌ی کارهای خودم براومدم. بقیه‌ش رو هم همین‌طوری رد می‌کنم. اما پاسبان کوتاه نمیاد و به پی‌پی می‌گه: ولی خب فکر کن چقدر بده که آدم هیچی بلد نباشه. خیال کن بزرگ شدی و مثلاً یکی بیاد ازت بپرسه اسم پایتخت پرتغال چیه و تو نتونی جواب بدی. فکر نمی‌کنی در این صورت حالت گرفته بشه؟ و پی‌پی جواب می‌ده: شاید هم بشه. حتی ممکنه به‌خاطرش شب‌ها خوابم نبره و هی از خودم بپرسم که بابا این پایتخت پرتغال اسمش چیه، ولی خب همیشه هم که نمی‌شه حال کرد. حالا خودتون می‌تونید تصور کنید که بعد از خوندن چنین داستانی نه تنها انرژی درس خوندنم برنگشت، که دلم خواست بزنم زیر همه‌چی و برم یک ویلایی شبیه ویلای ویله‌کولا پیدا کنم و تا آخر عمرم تنهایی اون‌جا زندگی کنم. آه، چی می‌شد اگه من هم یک باغ متروک و یک خونه‌ی قدیمی در حاشیه‌ی یک شهر خیلی کوچیک داشتم و یک چمدون پر از سکه‌ی طلا؟ واقعاً این‌ها چیزهای زیادی‌ان؟ در حال حاضر مثل پی‌پی زندگی کردن نهایت آرزوهای منه اما به‌قول پی‌پی: با همه‌ی این حرف‌ها، زندگی خیلی باحاله. پس به‌نظرم کافیه از جام بلند شم و برم پشت میزم بشینم و چند بیت دیگه خاقانی بخونم. اگه بتونم دو سوم اون چیزی که قرار بود امروز از خاقانی بخونم رو بخونم به خودم اجازه می‌دم که عدسی بخورم و انیمیشن یا انیمه ببینم. اگه هم نشد باز به خودم اجازه می‌دم که عدسی بخورم و انیمیشن یا انیمه ببینم. چون ته همه‌ی این چیزها اینه که به آدم خوش بگذره. البته، خودم می‌دونم که در حالت اول بیشتر بهم خوش می‌گذره پس سعی‌م رو می‌کنم.

دیشب، بعد از برگشتن از درمانگاه، در حالی که سِرُم و سه تا آمپول من رو از پا درآورده بودن و کنار شوفاژ، پشت به تلویزیون دراز کشیده بودم، یک موسیقی آشنایی به گوشم رسید. چند لحظه بیشتر طول نکشید که مامانم کانال رو عوض کرد. توی اون چند لحظه نفهمیدم چه آهنگیه اما قلبم بهش واکنش نشون داده بود. به مامانم گفتم برش گردون و چرخیدم سمت تلویزیون. چند ثانیه که گذشت فهمیدم این همون آهنگیه که صهبا اون روزی که اصلاً حال خوشی نداشتم برام فرستاده بود اما خواننده‌ش رو برای اولین بار بود که می‌دیدم. زن گیتار می‌زد و می‌خوند:

and you're singing the song

thinking this is the life

and you wake up in the morning

and your head feels twice the size

where you gonna go? where you gonna go?

where you gonna sleep tonight?

و من به این فکر می‌کردم که چقدر همه‌چیز در اون لحظه حقیقی و زیباست. احساس می‌کردم اون زن این کلمه‌ها رو از اعماق قلبش می‌گه و همین باعث می‌شد که بهش اعتماد کنم و لبخند بزنم. بهم می‌گفته زندگی همینه. و یه جوری این رو می‌گفت که تمام وجودم تشنه‌ی زندگی کردن می‌شد. توی اون لحظه فقط و فقط داشت برای من اون آهنگ رو می‌خوند. مطمئنم. دالیا ازم پرسیده بود: فکر می‌کنی چه آهنگی هستی؟ و من هنوز بهش جواب ندادم چون هر چی فکر می‌کردم به نتیجه‌ای نمی‌رسیدم اما فکر می‌کنم بالاخره فهمیدم اگه آهنگ بودم چی بودم. از صبح توی اسپاتیفای به تمام آهنگ‌های این زن گوش دادم و توی یوتیوب تک تک اجراهاش رو دیدم. اونقدر همه‌چیزش برام زیباست که فکر می‌کنم بعد از مدت‌ها یک خواننده‌ی مورد علاقه دارم. حتی شیفته‌ی خال روی پیشونی‌ش و خط‌های لبخندش و جوری که بند گیتارش رو از سرش رد می‌کنه شدم. دلم می‌خواد وقتی بزرگ شدم Amy MacDonald بشم.

امروز صبح بعد از سه چهار روز تونستم ساعت ۶ از خواب بیدار بشم. تا ۶ و نیم توی تختم موندم و به دوتا چیز فکر کردم و پست جدید وبلاگ سارا رو خوندم. اون دوتا چیز این‌ها بودن:

۱. دیشب یا شاید دم صبح، میون خواب و بیداری، یه عالمه ستاره پشت پنجره‌ی اتاقم دیدم. اونقدر زیاد بودن که دهنم از تعجب باز مونده بود و همه‌ش با خودم می‌گفتم باید ازشون عکس بگیرم و برای لایرا بفرستم. لایرا دوست جدیدمه. کلی چیز در مورد ستاره‌ها و اساطیر می‌دونه و قراره به من هم یاد بده و کلاً ماجرای دوست شدنمون خیلی عجیب و برق برقیه و شاید یه وقتی بنویسمش. خلاصه، همونطور که داشتم به این فکر می‌کردم که باید از این چیز شگفت‌انگیزی که جلوی چشم‌هامه برای لایرا عکس بگیرم، یه صدایی توی سرم شنیدم که گفت این‌ها رو فقط چشم‌های تو می‌بینه. یعنی نمی‌تونی ازشون عکس بگیری و به یه نفر دیگه نشون بدی. اما ته دلم احساس می‌کردم که خود لایرا این لحظه‌ای رو که مات و مبهوت وسطش ایستاده بودم نوشته و جادوگره. هنوز نفهمیدم که خواب بودم یا بیدار.

۲. تا حالا موقعی که کاملاً خواب بودید صدای بارون به گوشتون رسیده؟ دیشب این اتفاق برای من افتاد. صبح بیدار شدم و با خودم فکر کردم حتماً خواب بارون دیدم اما وقتی رفتم پشت پنجره‌ی اتاقم، دیدم که آسفالت خیابون کاملاً خیسه و چند دقیقه بعد بارون شروع به باریدن کرد.

خوندن وبلاگ سارا توی تاریکی اتاق و میون این فکر و خیال‌ها، اون هم وقتی که داره اطمینان می‌ده که همه چی نه فقط درست، که محشر می‌شه، به اندازه‌ی نوشیدن یک ماگ بزرگ شیر عسل دارچین چسبید.

اما می‌دونی، احساس می‌کنم نیاز دارم زودتر از ۶ از خواب بیدار بشم. دلم نمی‌خواد فقط نیم ساعت از زمان جادویی صبح رو برای این کارهای لذت‌بخش داشته باشم چون بعدش باید برم سراغ کلیله و دمنه و درس بخونم. فکر کنم ۵ و نیم، ساعت مناسب‌تری برای بیدار شدنه. آه، من دیوانه‌وار به صبح‌های زود عشق می‌ورزم.

بعد از صبحونه، که نون و پنیر و گردو و چایی نبات بود، کاپشنم رو پوشیدم و رفتم روی پشت بوم و همزمان که زیر بارون پاهام رو به حالت رقص حرکت می‌دادم به آهنگ September Song گوش دادم چون سارا ازش حرف زده بود. و بعد ترکیب صدای بارون و این آهنگ رو ریکورد کردم و براش فرستادم.

نمی‌دونم چرا چند روزه وقتی پشت میزم می‌شینم انگار آتیش زیر پام روشن کردن. هی می‌خوام از جام بلند بشم و فرار کنم. اما امروز هر جوری بود تا الان سه ساعت و یه کوچولو درس خوندم و ناراضی نیستم. امیدوارم بعد از ظهر بیشتر درس بخونم. و بیشتر زندگی کنم.

امروز عصر انیمه‌ی Maquia: When the Promised Flower Blooms رو دیدم و آخرش اونقدر گریه کردم که چشم‌هام هنوز پف و قرمزن. شخصیت اصلیش به‌اندازه‌ی روناهی مهربون و زیبا و ظریف بود. می‌دونی، یادم انداخت که زندگی خیلی دردناکه. یعنی چه بخوای چه نخوای قراره با دردهای بی‌شماری روبرو بشی اما در عین حال اونقدر قشنگه که دردها رو به جون می‌خری. خیلی عجیبه ها؛ نه؟ من از درد کشیدن می‌ترسم. فرقی نداره جسمی باشه یا روحی. موقع درد کشیدن شاید آستانه‌ی تحملم خیلی بالا باشه اما قبل از شروع اون درد، وحشت فلجم می‌کنه. و در عین حال این شوقی که برای زندگی دارم خودم رو هم متعجب کرده. بعدش ریحانه سه تا شعر از رسول یونان برام فرستاد و حرف‌هایی بهم زد که نزدیک بود از خوشحالی گریه کنم. تهش گفت:

«واقعاً ازت ممنونم.

می‌دونی بابت چی؟

بابت همین ذوقی که برای زندگی داری.

خیلی خیلی قشنگ نیست که بعضی اوقات بدون اینکه اصلاً کار خاصی انجام داده باشی، همین «مدلی» که بودی باعث بشه اثرات مورد توجه روی دنیا بذاری؟»

و من با خوندن این حرفش بغض کردم. چقدر کلمه‌ها قدرتمندن و چقدر آدم‌هایی که از قدرت کلمه‌هاشون برای گرما بخشیدن به قلب دیگران استفاده می‌کنن، سخاوتمندن. بعد از این مکالمه هم صهبا کلی چیزهای مفید در مورد درس خوندن برام فوروارد کرد و یه ویدیو هم برام فرستاد که خودش از یه گربه گرفته بود. گربه‌هه در حالی که عطسه می‌کرد به سمت یه درخت رفت، دستش رو روی درخت گذاشت و درخت رو بویید. واقعاً عجیب بود. می‌دونم. خیلی شلخته و بی‌سروته دارم حرف می‌زنم. ولی من عاشق شلخته و بی‌سروته حرف زدنم. دیگه چی؟ دیروز و امروز به مناسبت پریود نتونستم اونطور که شایسته‌ست درس بخونم. از فردا برنامه، درس خوندن‌های زیاد و باکیفیته. ترم سه بهزاد فردا رسماً تموم می‌شه و دلم می‌خواد بعد از ارائه‌ی فردا صبحش در حالی که عطسه می‌کنم به سمتش برم، دستم رو روی شونه‌ش بذارم و بوش کنم. چون خودش خبر نداره اما بوی خورشید می‌ده.

پریود از رگ گردن به من نزدیک‌تره. چند روزه که دارم گُرگرفتگی وحشتناکی رو تجربه می‌کنم و گاهی دل‌درد می‌گیرم. همین، کارم رو سخت‌تر کرده. نمی‌تونم طولانی پشت میزم بشینم و زود کلافه می‌شم. پس بازه‌های درس خوندنم رو کوتاه‌تر کردم. همین چند دقیقه پیش چهارمین قصیده‌ی خاقانی رو تموم کردم. این قصیده رو در جواب قصیده‌ی دوستی سروده و راحت‌تر و احساسی‌تر از سه قصیده‌ی قبلیه. جایی از قصیده می‌گه: مرا از این همه اصوات، آن خوشی نرسد / که از دیار عزیزی رسد سلامِ وفا. یکی از اصواتی که در بیت‌های قبل از این بیت نام برده، صدای قلم هنگام نوشتن و حرکت روی کاغذه: صَریرِ خامه‌ی مصری میانه‌ی توقیع. آخ. یکی دیگه از صداهای خوشی که خاقانی بهش اشاره کرده اینه: نوازشِ لبِ جانان به شعرِ خاقانی. چقدر کلمه‌ها رو روون و درست کنار هم قرار داده. جایی از مرگ عموش به دوستش خبر می‌ده و حالش رو اینطور توصیف می‌کنه: شکسته‌دل‌تر از آن ساغرِ بلورینم / که در میانه‌ی خارا، کُنی ز دست رها. می‌دونی، با اینکه این مرد سال‌ها پیش این قصیده‌ی نامه‌گونه رو نوشته، براش خوشحالم. خوشحالم که در اون لحظه دوستی داشته و می‌تونسته از شکستگی دلش براش بگه. چون خاقانی آدم خوش‌اخلاقی نبوده و به همین دلیل آدم‌های زیادی نمی‌تونستن باهاش کنار بیان. شاید هم همیشه این احساس رو داشتم که شخصیت من و خاقانی خیلی زیاد به هم شبیهه و یه جورایی دل خودم آروم می‌شه که در بیست و پنج سالگیش، زمانی که این قصیده رو سروده، اونقدرها هم تنها نبوده. حداقل در اون لحظه. احساسش رو نسبت به قصیده و نامه‌ای که از دوستش به دستش رسیده، اینطور بیان می‌کنه: مگر که جانم از این خشکسالِ صَرفِ زمان / گریخت در کَنَف او به‌وجهِ اِستِسقا. خودش رو تشنه‌ای می‌دونه که در میانه‌ی خشکسالیِ زندگیش، در پناه باران کلمات دوستش قرار گرفته. دلم می‌خواد این قصیده رو برای کسانی که در این روزها به معنی واقعی کلمه دوستم هستن بخونم و توضیح بدم. این کار رو خواهم کرد. شاید یه روز که دل‌درد و گُرگرفتگی رهام کرده باشن.

از وقتی که کتاب درست مثل باران رو تموم کردم، کتاب تازه‌ای رو شروع نکردم و احساس می‌کنم دیگه وقتشه. چون نیاز دارم میون درس خوندن‌هام چند دقیقه‌ای خودم نباشم و توی یه جهان دیگه بچرخم تا به لحاظ ذهنی کم نیارم. احتمالاً قراره در روزهای آینده یه بچه فیل باشم.

امروز متوجه شدم که هر کاری بکنم درس خوندن در بازه‌ی یک تا پنج بعد از ظهر شدنی نیست. پس بهتره به جای لجبازی کردن و خشمگین شدن، روی درس خوندن در بقیه‌ی ساعت‌های روز تمرکز کنم و این چهار ساعت رو به استراحت کردن و داستان خوندن اختصاص بدم. اینطوری همه‌چیز آسون‌تر می‌شه.

دیشب، از بیرون که برگشتم، دو ساعت تموم با صهبا حرف زدیم. از هر چیزی. و من واقعاً متوجه گذر زمان نشدم. بهش گفتم می‌دونی، ممکنه آدم‌هایی در جهان باشن که تا حدود زیادی شبیه به تو باشن، اما چون اون جرقه‌ی جادویی دوستی بین من و اون‌ها زده نشده، دوستی باهاشون غیرممکن به‌نظر میاد. منظورم این بود که دوستی هم مثل عشق نمی‌تونه کاملاً منطقی باشه. حتی اگه منطق، یک شخص رو کاملاً مناسب دوستی بدونه، تا اون جرقه‌ی جادویی دوستی زده نشه، اتفاق نمیفته. حداقل الان می‌تونم بگم که مطمئنم اون جرقه‌ی جادویی دوستی بین من و صهبا زده شده.

کلاً این روزها در معاشرت با آدم‌ها خوش‌شانسم و این خیلی خوشحالم می‌کنه. تا این‌جای کار فهمیدم که اون‌هایی که کلمه‌ها رو کامل و درست می‌نویسن، اون‌هایی که وبلاگ دارن و اون‌هایی که سلیقه‌ی موسیقی‌مون به هم نزدیکه، توی دوستی احساس امنیت بیشتری بهم می‌دن. اما باز هم همه‌چیز برمی‌گرده به اون جرقه‌ی جادویی دوستی.