Winged Deer

دلم می‌خواد بیشتر اینجا بنویسم اما یا یادم می‌ره یا حوصله ندارم یا وقت آزادی پیدا نمی‌کنم. این روزها مشغول درس خوندنم. ساعت مطالعه‌ی عجیب و غریبی ندارم ولی ناراضی هم نیستم. چند روزه که قصیده‌های خاقانی رو شروع کردم و می‌تونم قسم بخورم که هیچ‌کس به اندازه‌ی خاقانی نمی‌تونه کلمه‌ها رو با جادو به هم وصل کنه. کلی زمان می‌بره تا فقط یه بیتش رو بفهمی اما وقتی می‌فهمی دلت می‌خواد برای هر کسی که می‌شناسی و نمی‌شناسی بخونیش و اسرار پشت کلمه‌هاش رو بکشی بیرون و بگی می‌بینی چقدر جادوییه؟ خاقانی تنها شاعریه که برام مهم نیست «چی» می‌گه چون تمام وجودم درگیر «چگونه» گفتنش می‌شه.
دوشنبه‌ها با استادی که توی دنیای قصه‌ها دخترشم کلاس مکتب‌های ادبی دارم. بعد از کلاس این هفته بهم پیام داد و گفت:
«یک حرف یواشکی، با مداد سبز:
در دنیای قصه‌ها غزالک هم دختر من است هم ملکه‌ی گنجشک‌های کلاس که اگر نباشد دفتر و دستک من بر باد می‌رود.»
بعد از خوندن پیامش احساس می‌کردم الانه که از خوشحالی دو تا بال نقره‌ای درارم.
مدیرگروهمون قراره فردا برامون کارگاه نسخه‌شناسی برگزار کنه و خدای من! چه چیزهای جادویی‌ای توی جهان وجود داره! من که اونقدر علاقه‌هام زیاده که هنوز نمی‌دونم می‌خوام وقتی بزرگ شدم چیکاره بشم.
چند روز پیش The wind rises رو دیدم و نمی‌دونم بعد از این تا پایان زندگیم هیچ انیمه‌ای می‌تونه اینقدر من رو شیفته‌ی خودش بکنه؟ با این جمله شروع می‌شه:
The wind is rising. We must try to live.
«دختری که ماه را نوشید» کتاب نوجوانیه که این روزها می‌خونم. آه، ای خدای بزرگ که در آسمان‌هایی، می‌شه یه روز من هم چنین داستانی بنویسم؟ کتابی که به جای کلمه، پودر ستاره‌ای پاشیده به صفحه‌هاش...
امروز یه کتاب دیگه رو هم شروع کردم که همزمان با اون بخونم. «اساطیر نورس» از نیل گیمن. البته سرعتم خیلی پایینه چون خیلی درس دارم و فقط توی زمان‌های استراحتم یا چرت کوتاه بعد از ناهارم چند صفحه‌ای رو می‌تونم بخونم.
دلم می‌خواد از بهزاد هم بنویسم که این روزها دلم بهش گرمه و نور چشم‌هام رو از وجود اون می‌گیرم. بیشتر از همه‌ی ستاره‌ها و ابرها و آسمون و ماه دوستش دارم. این توی جهان غزال یعنی خیلی خیلی زیاد.

از هفته‌ی آینده ترم آخر کارشناسیم شروع می‌شه و کمتر از چهار ماه تا کنکور ارشد مونده. نگرانم اما به لطف سرترالین و لاموژینی که روانپزشکم تجویز کرده نگرانیم رو احساس نمی‌کنم. مثل وقتی که درد داری و بهت مسکن تزریق می‌کنن تا بی‌حس شی. بی‌حسی به معنی نبود اون درد نیست. فقط واسه یه مدت زمان مشخص حسش نمی‌کنی. الانم نگرانی وجود داره اما تا زمانی که قرصام رو بخورم و بدنم بهشون واکنش نشون بده حسش نمی‌کنم. یا خیلی خیلی کم حسش می‌کنم. فردا برای درس‌هایی که باید معرفی به استاد بردارمشون می‌رم دانشگاه و خدا می‌دونه که بیرون رفتن از خونه چقدر برام سخت شده. دلم می‌خواد صبح‌ها زودتر بیدار بشم و ساعت‌های بیشتری درس بخونم. دلم می‌خواد تا چند روز پشت سر هم شیرکاکائو و هات‌چاکلت و قهوه می‌خورم صورتم جوش نزنه. آخه وقتی شیرکاکائوی اول صبحی در کار نباشه چطور می‌شه از تخت بیرون اومد؟ از زیبایی‌های این روزها صدای پرنده‌های پشت پنجره‌ست. یه ساعت‌هایی از روز دیوونه می‌شن و با تمام وجودشون سر و صدا می‌کنن. سعی می‌کنم فردا ساعت شیش بیدار شم و دوش بگیرم. بعدش شیر گرم کنم و ماگ پرنده‌ی آبیم رو پر از شیر داغ کنم و با لپ‌تاپ و کتاب و خودکار بیک آبیم و کاغذهام برم یه گوشه بشینم و تا قبل از رفتن یه کم درس بخونم. اسفند قراره بهزاد بیاد شیراز. دلم می‌خواد وقتی می‌رسه با یه تیکه کیک خیس شکلاتی که از قضا موز و گردو هم لاش هست برم استقبالش. با هم غذا بپزیم و یکی از انیمه‌های مورد علاقه‌م رو با هم ببینیم. هنوز مطمئن نیستم اما یا پونیو رو انتخاب کنم یا نجوای دل رو. شب تا کافه‌ی مورد علاقه‌م قدم بزنیم و پشت درختای بلندی که سمت چپ مسیرمونه ببوسمش. شک ندارم که زیباترین اسفند زندگی جفتمون پیش رومونه.

امشب از آن شب‌هاست که برای جاودانه کردنش باید با کلمه‌ها بیامیزم. مدت‌ها بود که پوستم آرامشی با این اصالت را لمس نکرده بود و ذره ذره‌ی وجودم چنان آرام گرفته‌اند که به سختی در برابر خواب خوشی که انتظارم را می‌کشد مقاومت می‌کنم. قرار بر شهوت بود. یک‌باره به خودم آمدم و دیدم مرا در آغوش کشیده‌ و اشک‌هایم شانه‌هایش را خیس کرده‌اند. نمی‌دانم چه شد. فقط می‌دیدم که نوازشم می‌کند و می‌گوید گریه کن. گریه کردم. از شدت دوست داشتنش گریه کردم. اینطور وقت‌ها همه می‌گویند گریه نکن. آرام باش. یا اگر خیلی برایشان عزیز باشی می‌گویند داری ما را هم به گریه می‌اندازی. اما او می‌گذارد هر وقت که می‌خواهم، هر چقدر که می‌خواهم اشک بریزم. فقط یک شرط برایم گذاشته. که بگذارم اشک‌هایم را ببوسد. گریه کردم و با خودم فکر کردم آیا کسی در جهان از دوست داشتن، و نه از غم، خوشحالی، دلتنگی و یا آمیزه‌ای از دوست داشتن با احساسات دیگر، گریه کرده؟

چیزی به ساعت یک شب نمانده. گوش‌هایم را داده‌ام به Orpheus از Sara Bareilles. دلتنگم. به تو فکر می‌کنم. آنقدر به تو فکر کرده‌ام که یادم نمی‌آید پیش از تو چه برای فکر کردن داشته‌ام. احساس می‌کنم تبدیل شده‌ام به توده‌ای از عشق و دلتنگی. هزار کیلومتر آن‌طرف‌تر خوابیده‌ای و من به نفس کشیدنت وقتی که خوابی فکر می‌کنم. به حرکت چشم‌هایت زیر پلک‌هات وقتی خواب می‌بینی. چه می‌شود که آدمی‌زاد اینگونه دل می‌بندد به نقطه‌ای دور در کهکشان؟ ای کاش همین امشب تبدیل شوم به یک پرنده‌ی آبی کوچک. آن‌وقت هزار کیلومتر را بال می‌زنم و می‌آیم می‌نشینم روی دستت. آن‌هایی که عاشق نیستند چطور از این روزهای تاریک و شب‌های تاریک‌تر زنده بیرون می‌آیند؟

No fear, don't you turn like Orpheus, just stay here
Hold me in the dark, and when the day appears
We'll say
We did not give up on love today

روز دوم پریودمه و درد یه لحظه هم رهام نمی‌کنه. گرگرفتگی‌ای که زمان پریود تجربه می‌کنم حتی از این درد هم بدتره. انگار یه کوره‌ی آدم‌سوزی تومه و از قضا تمام آدم‌هایی که دارن توش می‌سوزن خودمم. دیشب قبل خواب درد امونم رو بریده بود. بهزاد داشت از خستگی بیهوش می‌شد اما وقتی متوجه شد توی چه وضعیتی‌ام قید خواب رو زد. هر چی بهش اصرار کردم که بخوابه قبول نکرد. می‌خواست باهام بیدار بمونه و راستش با وجود اینکه ناراحت بودم از بی‌خواب شدنش به خاطر من اما همزمان احساس خیلی خوشایندی داشتم. آخه این کاریه که خونواده‌ها انجام می‌دن و آره بهزاد خونواده‌ی منه.

دیشب برای اولین بار با بهزاد فیلم دیدم. Gravity. چقدر توی اون لحظه‌ها حال خوشی داشتم. انگار تنم توی اون فضای لایتناهی بیشتر از هر وقتی وصل بود بهش. باید اعتراف کنم که اگر فروردین امسال قصه‌ی من و بهزاد رو به هم گره نزده بود معلوم نبود این روزها رو می‌خواستم چطور بگذرونم. بارها گفتم و باز هم می‌گم. حضور بهزاد در کنارم مثل یه نور بی‌نهایت می‌مونه که حتی تاریک‌ترین روزها هم حریفش نمی‌شن. همون نوری که نمی‌ذاره ناامید شم و کمک می‌کنه ادامه بدم. فقط خودش می‌دونه که چقدر برام زندگیه.

راستی گفتم که دانشگاه تهران این افتخار نصیبش شد که پسر قشنگم درش حضور داشته باشه؟ :)) درس بخون غزال جون. درس بخون که پاییز سال دیگه توی دانشگاه هم مثل کوالا بچسبی بهش.

موسیقی پاییز امسال برای من On the Nature of Daylight از Max Richter است. عصرها که خانه خلوت می‌شود و نورها کم‌تر و کم‌تر، می‌گذارم نت‌هایش ذره ذره در وجود خودم و پتوسم پخش شود. نارنگی پوست می‌کنم و به خودمان فکر می‌کنم. به پاییز سال بعد. به پاییز سال بعدترش. به اولین پاییز خانه‌مان. به تمام پاییزهایی که با هم خواهیم بود. به نارنگی‌هایی که با هم پوست می‌کنیم. می‌شود خانه‌مان به جای شوفاژ بخاری داشته باشد؟ که پوست‌های نارنگی‌ها را با دقت رویش بچینیم و بوی پاییز بپیچد در سرمان؟ می‌گویند که این روزها باید عمیق‌تر از هر وقتی در حال فرو رفت و آینده را رها کرد. که کسی نمی‌داند پاییز سال آینده چه خبر است و آیا هنوز در خانه‌هامان محبوسیم و اصلاً آیا زنده‌ایم؟ اما عزیزترینم، من برای این حرف‌ها تره‌ هم خرد نمی‌کنم. هر روز به شاخه‌ی پتوسمان که از دیوار خانه‌مان بالا خواهد رفت فکر می‌کنم و از شدت شعف برگ‌هایش را می‌بوسم. هر روز به دریایی که اولین دیدار ما را در این فصل رقم خواهد زد فکر می‌کنم و می‌بینم که شن‌ها به کف پاهایم چسبیده‌اند. هر روز آفتاب را بر تن برهنه‌ام در کنار تو حس می‌کنم. زمان چیز مضحکی‌ست. آینده‌ی ما لباس حال به تنش پوشانده و نمی‌شود رهایش کرد.

دیشب بعد از کلی وقت دو سه ساعت تلفنی با بهزاد حرف زدم. این مکالمه شبیه به مکالمه های پیشینمون نبود و حقایقی رو آشکار کرد. حقایقی که نشون می داد من و بهزاد اونقدری توی این رابطه فرو رفتیم که علاوه بر قربون صدقه های معمول بتونیم از واقعیت های زندگیمون طولانی حرف بزنیم. راستش الان می دونم که مسیر سختی پیش رومونه اما بیشتر از اون از این مطمئنم که این پسر با تمام ویژگی هاش انتخاب ازلی و ابدی منه و ازش دست نخواهم کشید. تصمیم گرفتم یکی دو هفته ی دیگه برم تهران. دیگه برام مهم نیست جهان چه جبرهایی رو بر من تحمیل کرده و می کنه. می خوام برم خونه. تن بهزاد خونه ی منه و من دیگه هیچی جز این نمی فهمم. من بی تاب تر از همیشه م و این بی تابی هر ثانیه بیشتر از ثانیه ی قبلش می شه. تمام جهان پوچ جلوه می کنه و تنها معنایی که به عقلم می رسه لمس تنشه. بالاخره دارم می رم خونه و این جمله یه دسته پرنده ی آبی رو توی دلم به پرواز درمیاره.

باد پاییزی، از میان پنجره‌ی نیمه باز اتاق، بر من می‌وزد
ماه، دستانش را دراز می‌کند و مرا در بر می‌گیرد
ستاره‌ها، خیره در چشمانم، سرود انتظار می‌خوانند
و من، لب‌هایم را با بوسیدنت جاودانه می‌کنم
تنت، چشمه‌ی آب حیات است و چشمانم، خضروار، در میان تاریکی‌ها جستجویش می‌کنند
تو زاده شدی تا بهینِ مخلوقات باشی
و من، بچه‌آهویی که در دشت‌های قلمرو پهناور تنت، سرخوشانه، جست و خیز می‌کنم
کهنه‌شراب لب‌هایت را می‌نوشم و این بار، دشت‌های قلمرو تنت را، مست، فتح می‌کنم...

از دیروز ظهر تا چند ساعت پیش به معنای واقعی کلمه مستاصل بودم. اونقدری که دلم می‌خواست بزنم زیر همه چیز و همه کس. نه تنها قید کنکور ارشد رو بزنم که همین دو ترم آخر کارشناسی رو هم رها کنم و یه گوشه بشینم تا زندگی بگذره و تموم بشه. گمون می‌کنم جسمم توی این آشفتگی بی‌تقصیر نبود. تب و لرز و ضعف داشتم. به طرز هولناکی آبریزش بینی داشتم و دستگاه گوارشم هم طبق معمول سر ناسازگاری گذاشته بود. کاملا ناتوان بودم. اما الان خیلی بهترم. هم جسمم دوباره جون گرفته هم مقدار قابل توجهی امید بهم تزریق شده. خودم رو بلدم. وقت‌هایی که بهزاد به هر دلیلی سرش شلوغه و کمتر می‌‌تونم باهاش حرف بزنم خیلی به هم می‌ریزم. اونقدر که توی جسمم هم نمود پیدا می‌کنه. این روزها هم درگیر پروژه‌ی کارشناسیشه و دقیقا اوضاع از همین قراره. امروز که کارهای پروژه‌‌ش تا حدود زیادی پیش رفته بود تونستم بیشتر باهاش حرف بزنم. و خب این گفت و گو جون دوباره به من داد. امروز عصر کلاس متون منتخب نثر ادبی داستانی داشتم با استادی که می‌تونم بگم قشنگ‌ترین استاد این ترممه. اونقدر زیباست که آدم دلش می‌خواد ساعت‌ها بشنودش. بعد از کلاس با هم مکالمه‌‌ی کوتاهی داشتیم که توی اون مکالمه بهم گفت تو حال و هوایی شبیه به حال و هوای دوران دانشجویی من داری. و من واقعا از این مقایسه به وجد اومدم. فکر کن یه زمانی من هم مثل اون اینقدر به ادبیات مسلط باشم و شنیدنم اینقدر لذت‌بخش باشه. وه! پس فعلا برنامه جنگیدن برای زیباتر شدنه. حالا ما ستاره می‌شمریم تا که شب چه زاید باز...

توی این مدتی که زندگی کردن برام واقعا سخت شده و بیشتر شب‌ها با گریه می‌خوابم تنها ریسمانی که من رو به زندگی وصل نگه می‌داره تویی. استاد مثنویم توی کلاس هفته‌ی پیش می‌گفت معشوق جوری وجود عاشق رو پر می‌کنه که دیگه هیچ حفره‌ای باقی نمی‌مونه که برای پر کردنش احساس نیاز کنه. من یه حفره‌ی بزرگم بهزاد. اونقدر بزرگ که اگر آب تمام اقیانوس‌ها رو هم درونم بریزی پر نمی‌شم. اما تو تونستی پرم کنی. به قول استاد مثنویم چشم و دلم رو سیر کردی. این‌ها رو گفتم که بدونی غمگین بودنم از خالی بودن نیست. لبریزم. لبریزم از تو و عشقت. فقط بی‌تابم. می‌دونم که باید صبور بودن رو یاد بگیرم. می‌دونم که این تازه اولشه. ولی این روزها بی‌تاب‌تر از همیشه‌م و احساس می‌کنم تا نفست رو روی پوستم حس نکنم آروم نمی‌گیرم. دلتنگم و تنها چیزی که می‌تونه خوشحالم کنه لمس کردنته. از آینده می‌ترسم و دلم می‌خواد سرم رو توی تیشرتت فرو کنم و جز تنت همه چیز رو انکار کنم. منِ بی‌نیاز از جهان، در برابر تو تماما نیازم. تا چند بشمارم که شب‌ها سرت رو روی بالش من بذاری؟ چند تا درنا بسازم تا سرانگشت‌هام وصل شن به پوست تنت؟ اشک و کلمه‌ها توی چشم‌هام می‌لرزن. به قول سعدی: با قوت بازوان عشقت/ سرپنجه‌ی صبر ناتوان است. سخنی باقی می‌مونه؟