Winged Deer

از وقتی که کتاب درست مثل باران رو تموم کردم، کتاب تازه‌ای رو شروع نکردم و احساس می‌کنم دیگه وقتشه. چون نیاز دارم میون درس خوندن‌هام چند دقیقه‌ای خودم نباشم و توی یه جهان دیگه بچرخم تا به لحاظ ذهنی کم نیارم. احتمالاً قراره در روزهای آینده یه بچه فیل باشم.

امروز متوجه شدم که هر کاری بکنم درس خوندن در بازه‌ی یک تا پنج بعد از ظهر شدنی نیست. پس بهتره به جای لجبازی کردن و خشمگین شدن، روی درس خوندن در بقیه‌ی ساعت‌های روز تمرکز کنم و این چهار ساعت رو به استراحت کردن و داستان خوندن اختصاص بدم. اینطوری همه‌چیز آسون‌تر می‌شه.

دیشب، از بیرون که برگشتم، دو ساعت تموم با صهبا حرف زدیم. از هر چیزی. و من واقعاً متوجه گذر زمان نشدم. بهش گفتم می‌دونی، ممکنه آدم‌هایی در جهان باشن که تا حدود زیادی شبیه به تو باشن، اما چون اون جرقه‌ی جادویی دوستی بین من و اون‌ها زده نشده، دوستی باهاشون غیرممکن به‌نظر میاد. منظورم این بود که دوستی هم مثل عشق نمی‌تونه کاملاً منطقی باشه. حتی اگه منطق، یک شخص رو کاملاً مناسب دوستی بدونه، تا اون جرقه‌ی جادویی دوستی زده نشه، اتفاق نمیفته. حداقل الان می‌تونم بگم که مطمئنم اون جرقه‌ی جادویی دوستی بین من و صهبا زده شده.

کلاً این روزها در معاشرت با آدم‌ها خوش‌شانسم و این خیلی خوشحالم می‌کنه. تا این‌جای کار فهمیدم که اون‌هایی که کلمه‌ها رو کامل و درست می‌نویسن، اون‌هایی که وبلاگ دارن و اون‌هایی که سلیقه‌ی موسیقی‌مون به هم نزدیکه، توی دوستی احساس امنیت بیشتری بهم می‌دن. اما باز هم همه‌چیز برمی‌گرده به اون جرقه‌ی جادویی دوستی.

رسیدیم خونه. هنوز سرمای برف توی تنمه. لباس‌هام رو عوض کردم و با پتو و بالشم اومدم توی هال، جلوی شوفاژ، دراز کشیدم. مامان و بابا و غزل هم همینطور. عکس و فیلم‌هایی که گرفتم رو براشون فرستادم و یه کم همه مشغول دیدنشون شدیم اما الان تقریباً هیچ صدایی نمیاد. همه خوابیدن. بهزاد می‌گه برف آدم رو خواب‌آلود می‌کنه. شاید برای همینه که همه اینقدر زود خوابشون برده. چون از صبح هر طرف رو نگاه کردیم برف بوده و برف. روی برف‌ها راه افتاده بودم دنبال رد پای یه گربه و سر راهم به هر درختی که می‌رسیدم بغلش می‌کردم. بغل کردن درخت‌ها خیلی لذت‌بخشه. مخصوصاً اگه بغلِ بزرگشون کنی. یعنی دست‌هات رو کاملاً حلقه کنی دورشون و صورتت رو بهشون بچسبونی. بعد دوتایی زل بزنید به آسمون و ابرها و کوه‌های سفید. و اگه خیلی خوش شانس باشی، پریدن یه پرنده رو از روی شاخه‌ش ببینی. خوش به حال پرنده‌ها. می‌تونن تمام روز میون شاخه‌های یه درخت قایم بشن و آسمون رو دید بزنن. و ابرها رو. پرواز کردن هم بلدن. حق ندارم بهشون حسودیم بشه؟

دیشب قبل خواب سه تا ستاره پشت پنجره‌ی اتاقم دیدم. و ابرهای سفیدی که خیلی عجیب غریب بودن. دلیل عجیب غریب بودنشون هم این بود که وقتی از سمت چپ پنجره‌م وارد کادر می‌شدن کاملاً متراکم بودن. اما همین که به ستاره‌ها می‌رسیدن و می‌خواستن پشت خودشون قایمشون کنن یهو پخش و ناپدید می‌شدن. قسم می‌خورم که ستاره‌ها جادو بلد بودن. از دیدن این صحنه خیلی احساساتی شدم و نزدیک بود بزنم زیر گریه. اما سریع خودم رو جمع و جور کردم و موهام رو که پشتم بافته بودم از یه ور گردنم آوردم جلو و سعی کردم بهشون لبخند بزنم. چون از کجا معلوم؟ شاید اون‌ها هم داشتن من رو نگاه می‌کردن. دلم می‌خواست ازم خوششون بیاد. آخ، اگه آسمون نبود چی به سر من میومد؟
احتمالا قالب و اسم وبلاگ و کلاً خیلی چیزها رو می‌خوام به‌زودی عوض کنم. هیچی بلد نیستم و قراره بهزاد کمکم کنه. حتی دلم می‌خواست یکی از عکس‌هایی که امروز گرفتم رو توی این پست بذارم ولی با عرض شرمندگی باید بگم که همین کار رو هم بلد نیستم. کلاً رابطه‌ی خوبی با تکنولوژی ندارم و این بده. البته مطمئن نیستم بد باشه. به‌جاش توی بغل کردن درخت‌ها خوبم. پس این به اون در.

پ.ن ۱: روناهی یادم داد چطور عکس بذارم. البته خیلی وقت پیش بهزاد یادم داده بود، فکر کنم پارسال، اما یادم نمیومد. به همین مناسبت عکس رد پای گربه روی برف رو براتون می‌ذارم.

پ.ن ۲: احساس می‌کنم عکسه خیلی بزرگ شده اما به عنوان تلاش اول رضایت‌بخشه.

یه ماگ بزرگ شیرکاکائوی گرم برای خودم درست کردم که گمون نمی‌کنم حالا حالاها اونقدری سرد بشه که بتونم بدون سوختن زبونم، طبق معمول، بخورمش. پس یه کم این‌جا می‌نویسم تا هروقت که بتونم شیرکاکائوم رو بخورم. الکی گفتم. همین الان دارم با زور فوت و نادیده گرفتن سوختگی زبون و گلوم کم کم می‌خورمش. راستش من هدف‌ها و آرزوهای زیادی ندارم. یعنی خیلی وقته که دیگه از هدف و آرزو داشتن خوشم نمیاد. سعی می‌کنم زیاد به آینده فکر نکنم و مطمئنم که از ترس نیست. شاید دلیلش اینه که توی چند سال اخیر مفهوم زندگی خیلی برام تغییر کرده. توقعی ازش ندارم و خودش رو، خود حقیقیش رو، پذیرفتم. به مرور دارم منطقی‌تر و آروم‌تر می‌شم و فکر کنم بابتش خوشحالم. کلاً از این تغییرات زیرپوستی خوشم میاد. حتی درس خوندن هم برام راحت‌تر شده. پارسال، همین موقع‌ها، از شدت اضطراب قرص می‌خوردم و حالا، خیلی کم پیش میاد که مضطرب بشم. حداقل در مورد درس خوندن که اینطوریه. می‌خوام آهسته و پیوسته هرچقدر که می‌تونم درس بخونم و آزمونم رو بدم. و راستش رو بخوای دلم خیلی روشنه. عجیبه؛ نه؟ شیرکاکائوم تموم شد و این یک جمله‌ی خبری غم‌انگیزه. فردا صبح قراره بریم سپیدان برف ببینیم و آش رشته بخوریم و تا ظهر نمی‌تونم درس بخونم. اما عیبی نداره. به قول بابام: برف از نون شب هم واجب‌تره!

۱. شیش صبح که با صدای الارم گوشیم از خواب بیدار شدم، چند ثانیه طول کشید تا گوش‌هام متوجه بارون بشن. روی تخت غلتی زدم و پتوهام رو بالاتر کشیدم. با لبخند خواب‌آلودی به آسمون پشت پنجره‌ی اتاقم نگاه کردم. هنوز تاریک بود و آمیخته به رنگ قرمزی که مخصوص روزهای برفیه. اما این‌جا هزار ساله که برف نیومده و فقط بعضی وقت‌ها آسمون باهامون شوخی‌ش می‌گیره. بیرون اومدن از زیر پتو توی همچین هوایی تقریباً غیرممکنه. پس گوشیم رو برداشتم و به بهزاد صبح بخیر گفتم و بعد اومدم این‌جا ببینم ستاره‌ای طلایی نشده؟ کنار اسم وبلاگ النا یه ستاره‌ی طلایی درخشان بود که نورش از میون چشم‌های نیمه‌باز من هم به وضوح قابل دیدن بود. شیرجه زدم توی بلاگش و پست جدیدش رو یک‌نفس خوندم. بعد با خودم فکر کردم قطعاً روزهایی که با خوندن وبلاگ‌هایی که دوستشون داری شروع می‌شه روزهای بهتری خواهند بود. بعدش هرجوری بود از زیر پتو اومدم بیرون و رفتم پی درس و مشقم.

۲. احساس می‌کنم توی دوستی زیادی لوسم. نمی‌دونم چرا جدیداً اینقدر به دوستی فکر می‌کنم. و به کسانی که دوست محسوب می‌شیم. دلم می‌خواد بتونم راحت از احساساتم با دوست‌هام حرف بزنم اما خجالت می‌کشم. دلم می‌خواد هر شب ازشون بپرسم از ته قلبت خوشحالی که با من دوستی؟ خسته و کلافه‌ت نمی‌کنم؟ از ده تا چند تا دوستم داری؟ توی قلبت و میون همه‌ی دوست‌هات چه جایگاهی دارم؟ یا مثلاً چرا یه مدته دیر پیام‌هام رو می‌بینی و دیر بهم جواب می‌دی؟ چرا باهام کم حرف می‌زنی؟ کم‌تر از قبل ازم خوشت میاد؟ و خب این‌ها سوالاتی نیستن که آدم روش بشه بپرسه. خودم می‌دونم این سوال‌ها نتیجه‌ی زیاد فکر کردنه. اما من واقعاً حساسم و نمی‌دونم چیز بدیه یا نه اما کاش دوست‌هام خودشون بفهمن و هرشب بیان و خیالم رو راحت کنن. یه چیز دیگه هم که به ذهنم می‌رسه اینه که من خیلی وقته جز بهزاد دوست صمیمی دیگه‌ای ندارم. یعنی دوست‌های زیادی دارم و در طول روز با آدم‌های زیادی حرف می‌زنم اما نمی‌دونم؛ هیچ‌کدوم اون حسی رو که آدم از دوست صمیمیش می‌گیره بهم نمی‌دن. و شاید دلیل این همه فکر در مورد دوستی همینه. البته خودم هم نابلد و بداخلاقم. می‌دونم.

۳. نمی‌دونم چرا این موضوع که دقیقاً صد و بیست روز دیگه کنکور دارم اینقدر خوشحالم می‌کنه. خیلی عدد رند و قشنگیه؛ نه؟ فکر کنم دارم عقلم رو از دست می‌دم! 

دو تا پست قبلی یه بخش سوم هم دارن که راستش فعلاً دل نوشتنش رو ندارم. دلتنگ می‌شم و نفس کشیدن برام سخت می‌شه. شاید یه وقتی نوشتمش. مثلاً یه وقتی که پوست بهزاد چسبیده به پوست تنم باشه و بتونم نوشتنش رو تاب بیارم. دو سه روزه که درس نخوندم. دیروز دز بوستر واکسنم رو زدم و دستم درد می‌کنه و کلافه‌ام. همین چند دقیقه پیش هرچی سعی کردم نتونستم بیشتر از دو سه تا کلمه درس بخونم. با خودم گفتم بیام یه کم این‌جا بنویسم شاید توان درس خوندن برگرده بهم. آخر اردیبهشت آزمون ارشده و می‌دونی، من واقعاً ادبیات کودک و نوجوان بهشتی رو می‌خوام. دلم می‌خواد توی این چهار ماه و چند روزی که مونده تمامم رو بذارم. می‌خوام همه‌ی حلقه‌های زنجیره‌ی درس خوندنم تا روز کنکور سر جای خودشون باشن و هیچ جای خالی‌ای دیده نشه. حتی اگه یکی از حلقه‌ها خیلی کوچیک و نازک باشه. دیگه دلم چی می‌خواد؟ دلم می‌خواد دونده بشم. شاید به این دلیل که این مدت یه کتاب نوجوان می‌خوندم به اسم «درست مثل باران» که شخصیت اصلیش، رِین، یه دونده بود. من در تمام مدتی که این کتاب رو می‌خوندم یه دختر یازده ساله‌ی دونده بودم که بعضی از بعد از ظهرها تنهایی می‌ره کافه و تکالیف مدرسه‌ش رو انجام می‌ده و شکلات داغ می‌خوره. این که عاشق داستان‌هام، خصوصاً داستان‌های کودک و نوجوان، دلیلش همینه. می‌تونم برای چند روز یه آدم دیگه باشم. اینطوری کمتر، از اون چیزی که واقعاً وجود داره خسته می‌شم. اونقدر با این کتاب گریه کردم که رکورد خودم رو هم شکوندم. یه دوست جدید پیدا کردم. اسمش صهباست و هر وقت حالم خوب نیست برام آهنگ می‌فرسته. این یکی از مدل‌های حقیقی دوست داشتن برای منه. دلم می‌خواد همه‌ش با هم حرف بزنیم. احساس می‌کنم حسی که بهش دارم مثل حسیه که آنه شرلی به دیانا داشت. دیگه چه اتفاقاتی افتاد این مدت که نبودم؟ آها، یه رنگین کمون خیلی پررنگ و جادویی دیدم. اونقدر پررنگ که می‌تونستم تک تک رنگ‌هاش رو از همدیگه جدا کنم و بینشون خط بکشم. در مورد کانالم هم غر دارم. هر روز دلم می‌خواد پاکش کنم و باز یه چیزی من رو بهش وصل نگه می‌داره. شاید چون صهبا رو از طریق همین کانال پیدا کردم. و یا این که می‌تونم فرت و فرت از آسمون و ابرها و خورشید و کتاب و لیوان شیرکاکائوم عکس بگیرم و اون‌جا بذارم. و صدام رو موقع خوندن بخش‌های موردعلاقه‌م از داستان‌هایی که می‌خونم ضبط کنم و بفرستم اون‌جا. نمی‌دونم. احتمالاً یه روزی پاکش کنم. اما فعلاً نه. در مورد اتک آن تایتان گفتم؟ قسمت اول از بخش دوم فصل پایانیش دو سه روز پیش اومد و من بلافاصله دیدمش. نمی‌دونید نویسنده‌ش، لیوایِ طفلکی رو به چه روزی انداخته بود. دیروز تماماً به فن گرلی کردن برای لیوای گذشت. آه، قلبم. تا حالا اینجوری عاشق یه شخصیت غیرواقعی نشده بودم. من واقعاً ۲۳ سالمه؟ خودم که باورم نمی‌شه. توی نوجوونیم حبس شدم و راضی‌ام. هیچم ۲۳ سالم نیست. هرکی هم گفت ۲۳ سالته خودش ۲۳ سالشه. وای، چقدر این‌جا نوشتن رو دوست دارم.

روز دوم:

اولین صبح زندگیم بود که به محض این که چشم‌هام رو باز کردم تو رو دیدم. چی بگم از احساسی که توی اون لحظه داشتم؟ سه تا ویدیو از اون صبح توی گالری گوشیم دارم. انگشت‌های دست‌هامون قفل همن. نور خورشید از پشت پرده‌های قرمز اتاق می‌تابه و صدای کلاغ‌ها میاد. دست‌هامون در آغوش هم آروم آروم می‌رقصن.

شب قبل چشم بازار رو با سیب زمینی‌هایی که خریدی درآوردی. صبح، یک ساعت تموم پختیش تا نرم بشه و بعد تازه بتونی سرخش کنی! من غر می‌زدم که گشنمه. یه تخم مرغ درست کن بخورم تا نمردم از گشنگی. اما تو با صبری که مخصوص خودته، سیب زمینی، سوسیس و تخم مرغ رو آماده کردی. من از سوسیسه نخوردم. یه دونه از سیب زمینیه رو امتحان کردم. بد نبود. اما نیمرویی که درست کرده بودی بهترین بود. قسم می‌خورم که تو بهترین نیمروهای جهان رو درست می‌کنی.

قرار بود بریم جمشیدیه. اما تا ظهر توی تخت بودیم. تن‌هامون سیر نمی‌شدن از هم. نمی‌تونستم بوسیدنت رو متوقف کنم. اما زمان رو چرا. زمان متوقف شده بود.

ظهر راه افتادیم. توی راه من مسئولیت آهنگ گذاشتن رو بر عهده گرفتم و تمام مسیر با آهنگ‌ها خوندیم. لذت بود که جای خون توی رگ‌هام جاری می‌شد. جمشیدیه بی‌اندازه زیبا بود. و سرد. کلی قدم زدیم. تو یه گربه‌ی قلمبه رو نوازش کردی. از تو و گربه‌ی قلمبه عکس گرفتم. گفتم بهزاد شبیه توئه. انگار یک روحید در دو بدن. و تو حرفم رو تأیید کردی. قشنگ‌ترین عکس دنیا رو اون‌جا ازت گرفتم. توی اون عکس داری به من نگاه می‌کنی و می‌خندی. خب من بمیرم برای خنده‌های تو.

بهت گفتم دلم می‌خواد بریم ولیعصر. رفتیم. همین که وارد ولیعصر شدیم بغض کردم. با هم حرف زدیم. طولانی. آخ که قلبم برای صحبت‌های طولانیمون توی ترافیک‌های تهران. انگشت‌های کوچیکمون رو توی هم قفل کردیم و قول انگشتی دادیم. و من از دست‌هامون عکس گرفتم.

شبش رفتیم باغ کتاب. برام پنج تا کتاب کودک و نوجوان خریدی. موقع انتخاب کردنشون، پشت جلدشون رو برات می‌خوندم و تو با لبخند می‌شنیدی و بهم نظرت رو می‌گفتی. کنار جودی ابوت ایستادم و تو ازمون عکس گرفتی. وقتی داشتیم از باغ کتاب میومدیم بیرون، یه پسر هفت هشت ساله رو دیدی که بستنی قیفی دستش بود. گفتی غزال یعنی این‌جا بستنی داره؟ بیا بریم بستنی بخوریم. من هم در حالی که بیشتر خودم رو بهت می‌چسبوندم گفتم توی این سرما؟ چند ثانیه بعد، یه پسر هفت هشت ساله‌ی دیگه رد شد و به مامانش گفت من بستنی می‌خوام. دلم برات ضعف رفت. توی اون لحظه تو پسر هفت هشت ساله‌ی من شده بودی.

رسیدیم خونه و برام کوبیده لقمه گرفتی. گرسنه نبودم اما به زور اون لقمه رو بهم دادی. چقدر مواظبم بودی. چقدر مواظبم بودی بهزاد. چند دقیقه بعد تن‌هامون توی تخت به هم پیچید و به خواب فرو رفتم. اما مثل این که وقتی من خواب بودم تو داشتی درباره‌ی موهای من و طاووس و شانه به سر و چیزهای بی‌ربط زیبای دیگه سخنرانی می‌کردی و دیدی که من از اول حرف‌هات خواب بودم. بمیرم برای اون لحظه‌ای که فهمیدی تمام مدت داشتی با یه خرس خوابالو حرف می‌زدی...

روز اول:

اومدی راه آهن دنبالم. توی پارکینگ راه آهن بند یکی از کفش‌هام باز شد و تو برام بستیش. جوری که تو بند کفشم رو گره زدی با جوری که خودم گرهش می‌زدم فرق داشت. تو جوری این کار رو می‌کنی انگار می‌خوای بگی هر چقدر می‌خوای راه برو، بدو، بپر، برقص، من این‌جام تا ازت محافظت کنم.

برای اولین بار اکباتان رو دیدم. اکباتان عزیزم. مکان مورد علاقه‌ی من در تهران. جایی که احساس می‌کنم روحم بهش خیلی نزدیکه و از بودن درش سیر نمی‌شم. سرد بود. من رو بردی به یک کافه‌ی خیلی گرم و دو تا لیوان بزرگ چایی سفارش دادی. توی کافه‌هه گربه‌ها به اندازه‌ی آدم‌ها دیده می‌شدن. یک گربه‌ی عجیب و غریب و مرموز رو نوازش کردم. خوشمزه‌ترین چایی نبات زندگیم رو خوردم و زدیم بیرون. قدم زدیم و سفت بازوت رو چسبیدم.

خونه رو تحویل گرفتیم. لباس‌هام رو عوض کردم و تو گفتی غزال یعنی چی این همه خوش‌تیپ کردی؟ به ربع ساعت نکشید که خبری از لباس‌هام نبود و عریان در آغوشت حل شده بودم.

قرار شد شام رو خودمون درست کنیم. شال و کلاه کردیم و رفتیم خرید. برای اولین بار با هم رفتیم فروشگاه. سبد دست تو بود و نمی‌تونستم از دستت چشم بردارم. لبخند می‌زدم و به این فکر می‌کردم که چه صحنه‌ی عجیبیه. یعنی آدم‌بزرگ بودن به این اندازه دلچسبه؟

هفده ساعت توی قطار بودن من رو خیلی خسته کرده بود. تن‌هامون به هم پیچید و به خواب فرو رفتم. من خواب بودم و تو تنم رو می‌بوسیدی. من خواب بودم و تو لب‌هام رو می‌بوسیدی. توی مرز خواب و بیداری بودم. مثل یک خواب شیرین بود. صبح که از خواب بیدار شدم، لب‌هام از شدت بوسیده شدن، بی‌حس شده بودن...

می‌رسید از دور مانند هلال

نیست بود و هست، بر شکل خیال

 

نیست‌وش باشد خیال اندر روان

تو جهانی بر خیالی بین روان

 

مولانا

 

این‌ها، تا به این‌جای مثنوی، بیت‌های محبوب من‌اند. در بیت اول از انسانی گفته می‌شود که همچون خیال، هست و نیست. وجود دارد و وجود ندارد. علاقه‌ای به عرفان ندارم. پس برداشت‌های عرفانی آن را رها می‌کنم و به عشق انسان به انسان فکر می‌کنم. یکی از معانی خیال، صورت و پیکری است که به وسیله‌ی صورت چیز دیگر محسوس می‌شود؛ مانند صورت اشیاء در آینه و چشم. صورت و پیکر معشوق هم به وسیله‌ی صورت عاشق محسوس می‌شود و چشم‌های عاشق همچون آینه‌ای معشوق را به جهان می‌نمایاند.

 

در بیت بعد چنین گفته می‌شود که جهان بر همین خیال نیست‌وش روان است. خیالی که چون به چیز دیگر توجه کنند یا دست بر چشم بمالند، دیگر آن را نمی‌بینند. آرزوها و امیدها و ترس‌ها و بیم‌ها نیز از جنس خیال‌اند. آن‌ها حقیقت ثابتی ندارند و ساخته و پرداخته‌ی ذهن‌اند اما انسان‌ها سوار بر کشتی خیال در اقیانوس زندگی پیش می‌رانند و همین آرزوها و امیدها و ترس‌ها و بیم‌ها سبب حرکت و وقوع افعال در زندگی می‌شوند.

 

*خیال: نقش و نگاری که به حرکت چراغ فانوس در حرکت می‌آورده‌اند و متصدی این عمل را «خیال‌باز» و «خیال‌گردان» می‌گفته‌اند. خاقانی گوید:

در پرده‌ی دل آمد دامن کشان خیالش

جان شد خیال‌بازی در پرده‌ی وصالش

و این‌گونه فانوس را «فانوس خیال» نامیده‌اند.

 

بدیع‌الزمان فروزان‌فر

امروز حین صبحونه خوردن تصمیمی که گرفتم رو به بابام گفتم. می‌دونستم که مخالفه. نگاهم نمی‌کرد. من توی کله‌پاچه خوردن یه کم لوسم. آبگوشتش رو خوردم اما محتویاتش رو نه. بابام وقتی داشت حرف‌هام رو می‌شنید هی گوشت‌ها رو جدا می‌کرد و برام لقمه می‌گرفت و می‌داد دستم. زیر لب هم می‌گفت: کاین ره که تو می‌روی به ترکستان است... و باز برام لقمه می‌گرفت. می‌دونی، یه لحظه گریه‌م گرفت. این که توی اون لحظه باهام مخالف بود اما بهترین قسمت‌های کله‌پاچه رو جدا می‌کرد و برام لقمه می‌گرفت، یعنی حتی با وجود مخالفتم هم حمایتت می‌کنم. حواسم بهت هست. نگران نباش و با وجود مخالفت من باز هم هر کاری که دوست داری رو انجام بده.

می‌خواستم این چند خط بالا رو توی کانالم بنویسم؛ اما می‌دونی، این‌جا رو خیلی بیشتر از اون‌جا دوست دارم. احساس امنیت بیشتری می‌کنم. این‌جا مثل خونه می‌مونه و اون‌جا مثل یه هتل خیلی خوب. قطعاً توش خوش می‌گذره اما خونه نیست. نمی‌دونم. شاید پاکش کردم. شاید هم فقط عکس‌هایی که می‌گیرم و آهنگ‌ها و برش‌هایی از کتاب‌هایی که می‌خونم رو اون‌جا گذاشتم و کلمه‌های خودم رو فقط ریختم همین‌جا. نمی‌دونم.

می‌خوام سال آینده کنکور ارشد بدم. یعنی پنج شیش ماه دیگه. و از فردا درس خوندن رو شروع می‌کنم. خوشحالم. و کمی هم می‌ترسم. اما به قول عطار:
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت

امروز صبح بارون اومد. و الان دوباره داره بارون میاد. ترکیب عصر و پاییز و بارون آدم رو وامی‌داره که توی وبلاگ یه چیزی بنویسه. حیف که چند روزیه اینترنت لپ‌تاپم مشکل پیدا کرده و هنوز فرصت نشده ببرم درستش کنم. وگرنه نصف لذت توی وبلاگ نوشتن، تق و توق کردن کلیدهای کیبورده. اما عیبی نداره. همه‌ی این‌ها رو با کیبورد گوشیم تایپ می‌کنم. دیروز با کاف درباره‌ی این که راستی راستی باید با زندگیم چیکار کنم حرف زدیم. درباره‌ی تردیدها، تعلیق‌ها، ترس‌ها... راستش، تهش احساس خوبی داشتم. شاید هنوز حتی نزدیک به اطمینان هم نباشم، اما آرامش بیشتری دارم. انگار فهمیدم یه مسیری هست که هروقت بخوام می‌تونم توش قدم بذارم و این خیالم رو راحت می‌کنه. می‌دونی، آدم تا تجربه نکنه نمی‌فهمه چی براش خوبه و چی براش بده. پس بابت تصمیم‌هایی که هی می‌گیرم و هی پشیمون می‌شم خودم رو سرزنش نمی‌کنم. شاید یک چیزی دو سه ماه پیش سیاهی مطلق به نظر میومده اما الان رگه‌هایی از نور توش پیدا شده باشه. خیلی جالبه. این روزها، انگار نشونه‌ها رو دارم می‌بینم. آدم‌های مختلف چیزهایی بهم می‌گن که مثل قطعه‌های پازل کنار هم قرارشون می‌دم و چیزهایی دستگیرم می‌شه. مثلاً چند شب پیش میم یه چیز جالب بهم گفت. گفت ترکیب رها کردن و نهایت سخت‌کوشی بیشتر از هر چیزی جواب می‌ده. یعنی اینطور به قضیه نگاه کن که تو ممکنه فردا نباشی و نهایتت رو برای امروز بذار. دیدم واقعاً این تفکر آدم رو از خیلی از ترس‌ها و تردید‌ها نجات می‌ده. دلم می‌خواد راحت‌تر درباره‌ی موضوعی که این‌جا، توی سرمه، حرف بزنم. اما می‌دونی، یه کم می‌ترسم. که باز یه چیزی بگم و باز بزنم زیرش. که باز همه چیز رو رها کنم. شاید توی پست بعدی واضح‌تر درباره‌ش حرف زدم. نمی‌دونم. دوست‌های وبلاگیم رو خیلی دوست دارم. مخصوصاً دو سه نفری که رابطه‌ی صمیمانه‌تری با هم داریم و از همین‌جا شروع کردیم. حرف زدن باهاشون دلم رو گرم می‌کنه. دلم می‌خواد تا آخر پاییز، اگه سفر خونوادگیمون به گیلان جور نشه، چند روزی برم تهران. کاش بشه. کاش بتونم بالاخره برم تهران. کاش شالگردن بهزاد رو تا اون موقع کامل بافته باشم و خودم براش ببرم. کاش ولیعصر و انقلاب رو توی سرما با هم قدم بزنیم. کاش به کافه‌ها و کتابفروشی‌های گرم پناه ببریم. الان یه کم غمگینم. اما از اون غم‌های آزاردهنده نه. غمگینم و دلم گرمه. خیال‌هام مثل یه کلاه، گرمم می‌کنن. دوست داشتن بهزاد مثل همین شالی که دارم براش می‌بافم دور گردنم می‌پیچه و تا روی قلبم میاد و گرمم می‌کنه. دوست‌هایی که می‌شه گاهی باهاشون حرف زد و احساس بینهایت کرد، گرمم می‌کنن. زندگی کردن رو دوست دارم. خیلی زیاد زندگی کردن رو دوست دارم. همه‌ی این‌ها جادوی بارونه. صبح که بعد از بارون داشتم قدم می‌زدم و یه لبخند بزرگ روی لبم بود، دلم می‌خواست هزار سال دیگه زندگی کنم. الان که توی خونه‌ام و یه کوچولو غمگینم، باز هم دلم می‌خواد هزار سال دیگه زندگی کنم. دلم می‌خواد قلبم از عشق، دوستی، اندوه، ترس، لذت و خیلی چیزهای دیگه فشرده بشه. خیلی عجیبه. باورم نمی‌شه این منم که دارم این حرف‌ها رو می‌زنم. غزال صدام رو می‌شنوی؟ من از آینده‌ام. و از گذشته. زندگی کن. زندگی کن. زندگی کن.